Sürekli yağış alan bölgelerde sıklıkla görülen yıldırımın sahip olduğu güç 100 megavolttan fazladır. Bu gücün büyüklüğü gerçekten cezbedicidir ve bu doğal olayı kullanılabilir bir enerji haline getirmek ise her bilim insanının hayalidir. Stratosfer katmanı ile yer küre arasında sürekli bir elektrostatik alan söz konusudur. Bir nevi kondansatör etkisi gören bu etkileşim ürettiği enerjiyi ara ara boşaltmak zorundadır. Bunu da ya bulutlar birbiri arasında şimşek şeklinde ya da yerküre ile bulut arasında yıldırım şeklinde yaparlar. Bizim bulutlar arasında gelişen bu enerji boşalmalarını kullanmamız günümüz teknolojisi ile imkânsızdır. Bu yüzden bu enerji boşalmalarından yararlanabilmemiz için yerküre ile bulut arasındaki etkileşimden faydalanmak gerekir. Fakat buda çok zor bir seçenektir çünkü bulutun deşarj olması 65.250 km hız ile bir elektron demetinin toprağa iletilmesi ile mümkündür. Yıldırım enerjisinin kullanılmasındaki diğer bir zorlukta düşeceği yerin tam koordinatları ile bilinmemesidir. Bu yüzden depolamak için kuracağımız santralin ne kadar işlev gerçekleştireceği ise gerçekten şansa kalıyor demektir. Biz bulutların yüklerini daha yüklenme aşamasındayken tespit edebilseydik ve haritalama sistemi ile yerleri net belirleyebilseydik çok büyük bir paratonere de ihtiyacımız olacaktı ve bu paratonerden akan enerjiyi tam verimle kullanmak içinse çok iyi bir iletken ve dışına sarılmış çok iyi bir yalıtkan malzeme gerekmektedir. Oluşan enerji çok büyük olduğundan kurduğumuz tesisteki depo malzemelerindeki anlık gerilim 10 mikro saniyede 10 mega volt olacağından günümüzdeki malzemelerin buna dayanması mümkün değildir.